Timmy van Zoelen - Furious Suns (2011-2014) Van Zoelen is gefascineerd door de politiek-esthetische werking van het fenomeen lens flare; de verstrooiing van fel licht dat in een lens schijnt en zich daardoor zelfstandig visueel manifesteert. “Kunnen we lens flare, dat tegenwoordig als (special) effect in vele Hollywood films en reclames verschijnt, nog wel als een natuurlijk verschijnsel zien wanneer deze als manipulatief werktuig wordt ingezet?” Voor zijn videowerk Furious Suns (2011-2013) richtte hij zich op Pier Paolo Pasolini’s laatste film: Salò o le 120 giornate di Sodoma (1975); naar het boek Les Cent-Vingt journées de Sodome (De 120 dagen van Sodom) van Marquis de Sade uit 1785. Op een even tijdsintensieve als ongepaste manier heeft hij in elke scène van de film – waarin een groep jongens en meisjes in een villa in het fascistische Salò van rond 1944 wordt onderworpen aan sadistisch machtsmisbruik – zelfgeplaatste zonnen de besloten ruimtes laten binnendringen. In Furious Suns heeft Van Zoelen uiteindelijk het beeld van Pasolini’s film compleet uitgewist; lichamen lijken vervangen te zijn door een spectrum van abstract licht terwijl de audio de gruwelijke intensiteit van de taal aanduidt. De oppervlakkigheid van de lens flares zelf, vaak ronddraaiend in een oneindige zwarte leegte, blijft over. Weet Van Zoelen ons door zijn expliciete exploitatie van deze techniek zonovergoten te verblinden, te hypnotiseren of juist de ogen te openen? // zie ook // Meer over Timmy van Zoelen |
|